เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง

2.1. อาชีพในระดับสโมสร

เกียรติศักดิ์เริ่มต้นอาชีพนักฟุตบอลกับธนาคารกรุงไทยในปี พ.ศ. 2534 โดยลงสนามไป 145 นัด ทำได้ 121 ประตู และช่วยให้ทีมคว้าแชมป์ถ้วย ก. ในปี พ.ศ. 2532 และถ้วย ข. ในปี พ.ศ. 2536 (ข้อมูลจากแหล่งไทยระบุปี 2532 และ 2536 ซึ่งอาจเป็นปีที่ได้รับรางวัล ไม่ใช่ปีที่เล่น)

หลังจากนั้น เขาย้ายไปเล่นให้กับราชประชาในสองช่วงเวลา (พ.ศ. 2538-2539 และ พ.ศ. 2543-2544) โดยทำได้ 32 ประตูจาก 27 นัด และ 29 ประตูจาก 26 นัด ตามลำดับ ในปี พ.ศ. 2539 ขณะเล่นให้กับราชประชา เขาสามารถทำประตูได้ถึง 127 ประตูจาก 71 นัด ซึ่งเป็นสถิติการทำประตูสูงสุดในหนึ่งฤดูกาล แม้จะไม่ได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการก็ตาม

ในปี พ.ศ. 2540-2541 เกียรติศักดิ์เล่นให้กับเพื่อนตำรวจ ทำได้ 27 ประตูจาก 25 นัด และคว้าแชมป์กีฬากองทัพไทยในปี พ.ศ. 2541 ต่อมาในปี พ.ศ. 2541-2542 เขาย้ายไปเล่นในประเทศมาเลเซียกับปะลิส ทำได้ 22 ประตูจาก 21 นัด และพาทีมคว้ารองแชมป์มาเลเซียซูเปอร์ลีกในปี พ.ศ. 2542

ในปี พ.ศ. 2542-2543 เกียรติศักดิ์ได้ย้ายไปเล่นในประเทศอังกฤษกับฮัดเดอส์ฟีลด์ทาวน์ แต่ไม่ได้รับโอกาสลงสนามในทีมชุดใหญ่เลยแม้แต่นัดเดียว ซึ่งสตีฟ บรูซ ผู้จัดการทีมในขณะนั้นมองว่าเป็นเพียงการสร้างกระแสประชาสัมพันธ์เท่านั้น อย่างไรก็ตาม ทีมสามารถคว้ารองแชมป์ดิวิชั่น 1 อังกฤษในปี พ.ศ. 2543

หลังจากนั้น เขากลับมายังภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเล่นให้กับสิงคโปร์อาร์มฟอร์ซ (ปัจจุบันคือ วอร์ริเออร์ส เอฟซี) ในปี พ.ศ. 2544-2545 ทำได้ 18 ประตูจาก 20 นัด และพาทีมคว้าแชมป์เอส.ลีกในปี พ.ศ. 2545

จุดสูงสุดในอาชีพนักฟุตบอลระดับสโมสรของเกียรติศักดิ์คือการย้ายไปร่วมทีมฮหว่างอัญซาลายในประเทศเวียดนาม ระหว่างปี พ.ศ. 2545-2549 เขาทำได้ถึง 102 ประตูจาก 75 นัด และเป็นกำลังสำคัญในการพาทีมคว้าแชมป์วี-ลีกได้ถึงสองสมัยติดต่อกัน (พ.ศ. 2546, พ.ศ. 2547) รวมถึงแชมป์เวียดนามซูเปอร์คัพสองสมัย (พ.ศ. 2546, พ.ศ. 2547) และอันดับสามในอาเซียนคลับแชมเปียนชิพ พ.ศ. 2548 ในช่วงท้ายของการเป็นนักฟุตบอลที่ฮหว่างอัญซาลาย เขายังรับบทบาทเป็นผู้เล่น-ผู้ช่วยผู้ฝึกสอน และต่อมาเป็นผู้เล่น-ผู้จัดการทีมอีกด้วย เพื่อเป็นการยกย่องความสำเร็จของเขา สโมสรฮหว่างอัญซาลายได้ประกาศแขวนเสื้อหมายเลข 13 ซึ่งเป็นเบอร์เสื้อของเกียรติศักดิ์อย่างถาวร

เกียรติศักดิ์ประกาศแขวนสตั๊ดอย่างเป็นทางการในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2550 หลังจากลงเล่นนัดสุดท้ายให้กับทีมชาติไทยในนัดกระชับมิตรกับสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ที่สนามศุภชลาศัย โดยเสมอกัน 1-1

2.2. อาชีพในระดับทีมชาติ

เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง เริ่มต้นเส้นทางกับฟุตบอลทีมชาติไทยชุดเยาวชนในปี พ.ศ. 2533 โดยติดทีมชาติไทยชุดเยาวชนไปแข่งขันที่ประเทศมาเลเซีย และระหว่างปี พ.ศ. 2533-2535 เขาลงเล่นให้ทีมชาติไทยรุ่นอายุไม่เกิน 20 ปี จำนวน 11 นัด ทำได้ 5 ประตู

ในปี พ.ศ. 2536 เขาถูกเรียกติดทีมชาติไทยชุดใหญ่เป็นครั้งแรกในการแข่งขันฟุตบอลชิงถ้วยพระราชทานคิงส์คัพ ครั้งที่ 24 และเมอร์ไลออนคัพ ที่ประเทศสิงคโปร์ เขาทำประตูแรกให้กับทีมชาติไทยชุดบีในวันที่ 9 กันยายน ซึ่งช่วยให้ทีมชนะโปแลนด์ 1-0 และทำประตูสุดท้ายให้กับทีมชาติไทยชุดใหญ่ ซึ่งเป็นประตูที่ 100 ของเขากับทีมชาติ (หากนับเฉพาะนัดที่พบกับทีมชาติจะอยู่ที่ 85 ประตู) ในวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2549 ในการแข่งขันคิงส์คัพ ครั้งที่ 37 ซึ่งไทยชนะสิงคโปร์ 2-0

เกียรติศักดิ์เป็นกำลังสำคัญของทีมชาติไทยชุดที่คว้าเหรียญทองซีเกมส์ได้ถึง 4 สมัยติดต่อกัน ได้แก่ ครั้งที่ 17 (พ.ศ. 2536), ครั้งที่ 18 (พ.ศ. 2538), ครั้งที่ 19 (พ.ศ. 2540) และ ครั้งที่ 20 (พ.ศ. 2542) นอกจากนี้ เขายังพาทีมชาติไทยคว้าแชมป์ไทเกอร์คัพ (ปัจจุบันคือ เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ) ได้ 3 สมัย (พ.ศ. 2539, พ.ศ. 2543, พ.ศ. 2545) และคว้ารองแชมป์ในปี พ.ศ. 2550 เขายังคว้าแชมป์คิงส์คัพได้ 3 สมัย (พ.ศ. 2537, พ.ศ. 2543, พ.ศ. 2549) และแชมป์อินโดนีเซียนอินดิเพนเดนซ์คัพในปี พ.ศ. 2537

ในเอเชียนเกมส์ เกียรติศักดิ์พาทีมชาติไทยจบอันดับ 4 สองสมัยติดต่อกัน ได้แก่ ครั้งที่ 13 (พ.ศ. 2541) และ ครั้งที่ 14 (พ.ศ. 2545) ในเอเชียนเกมส์ 1998 รอบก่อนรองชนะเลิศ เกียรติศักดิ์ยิงประตูขึ้นนำเกาหลีใต้ ก่อนที่ธวัชชัย ดำรงค์อ่องตระกูลจะทำประตูโกลเดนโกลให้ทีมชาติไทยผ่านเข้ารอบรองชนะเลิศไปได้

เกียรติศักดิ์เคยทำแฮตทริก (ยิง 3 ประตูขึ้นไปในหนึ่งนัด) ให้กับทีมชาติไทยมาแล้ว 4 ครั้ง ได้แก่:

• ฟุตบอลชายซีเกมส์ครั้งที่ 20 นัดที่ไทยชนะฟิลิปปินส์ 9-0 เมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2542 (ยิง 4 ประตู)
• นัดกระชับมิตรที่ไทยชนะคูเวต 5-4 เมื่อวันที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2544 (ยิง 3 ประตู)
• ฟุตบอลโลก 2002 รอบคัดเลือก นัดที่ไทยชนะปากีสถาน 6-0 เมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ. 2544 (ยิง 4 ประตู)
• ไทเกอร์คัพ 2002 รอบแบ่งกลุ่ม นัดที่ไทยชนะลาว 5-0 เมื่อวันที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2545 (ยิง 3 ประตู)

สหพันธ์ฟุตบอลนานาชาติ (ฟีฟ่า) บันทึกว่าเกียรติศักดิ์เป็นผู้ทำประตูสูงสุดให้แก่ทีมชาติไทยชุดใหญ่ที่ 71 ประตู จากการลงเล่น 134 นัด ในการแข่งขันอย่างเป็นทางการที่รับรองโดยฟีฟ่า นอกจากนี้ สื่อชั้นนำของประเทศอังกฤษอย่าง "เดอะ มิเรอร์" ยังเคยจัดอันดับให้เกียรติศักดิ์ติดอันดับ 10 ของนักเตะที่ยิงประตูสูงสุดในนามทีมชาติอีกด้วย เมื่อเขาทำประตูได้ เขามักจะแสดงความดีใจด้วยการกระโดดตีลังกา ทำให้เขาได้รับฉายาว่า "จอมตีลังกา"

3.1. อาชีพผู้ฝึกสอนระดับสโมสร

เกียรติศักดิ์เริ่มงานผู้ฝึกสอนครั้งแรกในปี พ.ศ. 2549 โดยรับตำแหน่งผู้จัดการทีมฮหว่างอัญซาลายในวี-ลีกของประเทศเวียดนาม ขณะที่เขายังเป็นผู้เล่นให้กับสโมสรแห่งนี้ด้วย ในช่วงเวลาที่สองของการคุมทีมฮหว่างอัญซาลายในปี พ.ศ. 2553 เขานำทีมจบอันดับ 7 ในวี-ลีก และพาทีมเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศเวียดนามคัพแต่แพ้ซงลามเหงะอาน 0-1 ที่สนามกีฬาท้งเญิ้ต

ในปี พ.ศ. 2551 เกียรติศักดิ์กลับมายังประเทศไทยเพื่อรับหน้าที่หัวหน้าผู้ฝึกสอนให้กับจุฬาฯ-สินธนา (ปัจจุบันคือ บีบีซียู) ซึ่งเพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมาเล่นในไทยแลนด์พรีเมียร์ลีก โดยทีมจบฤดูกาลในอันดับที่ 8

ในปี พ.ศ. 2551-2552 เกียรติศักดิ์ย้ายไปคุมทีมชลบุรีในไทยแลนด์พรีเมียร์ลีก เขาพาทีมจบฤดูกาลด้วยอันดับ 2 ซึ่งเป็นคะแนนสูงสุดที่สโมสรเคยทำได้ในขณะนั้น และยังพาทีมเข้าถึงรอบ 8 ทีมสุดท้ายของรายการเอเอฟซีคัพ อย่างไรก็ตาม เมื่อไม่สามารถพาทีมคว้าแชมป์ลีกได้ เขาก็ประกาศลาออกจากตำแหน่ง

ในปี พ.ศ. 2554 เกียรติศักดิ์กลับมาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนให้กับบีบีซียูอีกครั้งในไทยลีกดิวิชั่น 1 เขาพาทีมจบอันดับ 3 ของฤดูกาล ทำให้สโมสรได้เลื่อนชั้นขึ้นไปแข่งขันในไทยพรีเมียร์ลีก แต่ในฤดูกาลนั้น บีบีซียูชนะเพียงนัดเดียวจากสิบนัดแรก ทำให้เกียรติศักดิ์ลาออกในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2555

หลังจากนั้นไม่นาน เกียรติศักดิ์เข้ารับงานหัวหน้าผู้ฝึกสอนให้กับบางกอก เอฟซีในไทยลีกดิวิชั่น 1 ซึ่งขณะนั้นอยู่ในอันดับท้ายตาราง แต่เขาสามารถพาทีมจบฤดูกาลในอันดับที่ 10 ทำให้สโมสรรอดพ้นจากการตกชั้น

ในปี พ.ศ. 2560 เกียรติศักดิ์ได้คุมทีมการท่าเรือในไทยลีก 1 แต่ก็ลาออกเนื่องจากผลงานไม่ดี หลังจากคุมทีมได้เพียง 3 เดือน

ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2563 เกียรติศักดิ์กลับมาคุมทีมฮหว่างอัญซาลายอีกครั้งด้วยสัญญา 2 ปี ในฤดูกาลแรก (พ.ศ. 2564) เขานำทีมทำผลงานได้อย่างโดดเด่น โดยรั้งอันดับ 1 ในตารางคะแนนวี-ลีกด้วย 29 คะแนนจาก 12 นัด (ชนะ 9 เสมอ 1 แพ้ 1) และไม่แพ้ใครติดต่อกัน 11 นัด ก่อนที่ฤดูกาลจะถูกยกเลิกเนื่องจากการระบาดของโควิด-19 ทำให้ทีมไม่ได้รับรางวัลแชมป์ แต่ก็มีสิทธิ์ไปเล่นเอเอฟซีแชมเปียนส์ลีก เขายังพาทีมคว้าแชมป์ถ้วยจักรพรรดิกวางจุงในปี พ.ศ. 2565 เกียรติศักดิ์ตัดสินใจออกจากฮหว่างอัญซาลายในเดือนมกราคม พ.ศ. 2567

ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2567 เกียรติศักดิ์เข้ารับตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนให้กับกงอันฮานอยในวี-ลีก เขานำทีมชนะ 3 นัดแรก แต่หลังจากนั้นผลงานก็ไม่สม่ำเสมอ เขาตัดสินใจลาออกจากตำแหน่งในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2567 หลังจากคุมทีมได้ไม่ถึง 5 เดือน

นอกจากนี้ เกียรติศักดิ์ยังเป็นผู้ริเริ่มแนวคิดในการก่อตั้งสถาบันฟุตบอลฮหว่างอัญซาลาย-เจเอ็มจี ในปี พ.ศ. 2549 โดยเขาได้แนะนำให้ด่วน เหงียน ดึ๊ก ประธานสโมสรฮหว่างอัญซาลาย ลงทุนกับการพัฒนาเยาวชน หลังจากที่ได้ไปเยี่ยมชมสโมสรเมืองทอง ยูไนเต็ด และอาร์เซนอล เจเอ็มจี

3.2. อาชีพผู้ฝึกสอนระดับทีมชาติ

ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2556 สมาคมฟุตบอลแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์แต่งตั้งให้เกียรติศักดิ์เป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนทีมชาติไทยรุ่นอายุไม่เกิน 23 ปี นัดแรกที่คุมทีมคือการแข่งขันกระชับมิตรกับอยุธยา เอฟซีในวันที่ 12 มกราคม ซึ่งทีมชนะ 1-0

ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2556 เกียรติศักดิ์ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ฝึกสอนชั่วคราวของทีมชาติไทยชุดใหญ่ แทนที่วินฟรีด เชเฟอร์ นัดแรกที่คุมทีม "ช้างศึก" คือการแข่งขันกระชับมิตรกับจีนในวันที่ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2556 ซึ่งไทยชนะจีน 5-1 นับเป็นชัยชนะที่ทำประตูได้มากที่สุดในประวัติศาสตร์ที่ไทยเคยเอาชนะจีนได้

ในฐานะหัวหน้าผู้ฝึกสอนทีมชาติไทยรุ่นอายุไม่เกิน 23 ปี เกียรติศักดิ์พาทีมคว้าเหรียญทองซีเกมส์ 2013 ที่กรุงเนปยีดอ ประเทศพม่า โดยในรอบชิงชนะเลิศ ทีมชาติไทยชนะอินโดนีเซีย 1-0 ซึ่งเป็นการเพิ่มเหรียญทองซีเกมส์ให้กับเขา หลังจากที่เคยคว้ามาแล้ว 4 เหรียญในฐานะผู้เล่น (พ.ศ. 2536-2542) เขายังนำทีมชาติไทยรุ่นอายุไม่เกิน 23 ปีเข้าถึงรอบรองชนะเลิศเอเชียนเกมส์ 2014 และจบอันดับ 4

ในปี พ.ศ. 2557 ด้วยความสำเร็จในเอเชียนเกมส์ เกียรติศักดิ์ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนถาวรของทีมชาติไทยเพื่อแข่งขันเอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ 2014 โดยใช้ผู้เล่นอายุน้อยส่วนใหญ่จากทีมรุ่นอายุไม่เกิน 23 ปีชุดเดิม เขานำทีมคว้าแชมป์ได้สำเร็จด้วยสกอร์รวม 4-3 เหนือมาเลเซียในรอบชิงชนะเลิศ ทำให้เขากลายเป็นบุคคลเพียงคนเดียวที่คว้าแชมป์เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพได้ทั้งในฐานะผู้เล่นและผู้จัดการทีม

ในปี พ.ศ. 2558 ในการแข่งขันฟุตบอลโลก 2018 รอบคัดเลือก โซนเอเชีย รอบที่ 2 ทีมชาติไทยถูกจับสลากอยู่ในกลุ่มเดียวกับอิรัก, เวียดนาม และจีนไทเป ภายใต้การคุมทีมของเกียรติศักดิ์ ทีมจบเป็นแชมป์กลุ่มด้วย 14 คะแนนจาก 6 นัด ทำให้ไทยผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือก รอบสุดท้าย

ในปี พ.ศ. 2559 เกียรติศักดิ์นำทีมชาติไทยป้องกันแชมป์เอเอฟเอฟ ซูซูกิ คัพ 2016ได้สำเร็จ หลังจากชนะทุกนัดในเส้นทางสู่รอบชิงชนะเลิศ ในวันที่ 14 ธันวาคม ไทยแพ้อินโดนีเซีย 1-2 ที่สนามปากันซารีในนัดแรกของรอบชิงชนะเลิศ อย่างไรก็ตาม ทีมชาติไทยสามารถกลับมาคว้าถ้วยแชมป์ได้ด้วยการชนะ 2-0 ที่ราชมังคลากีฬาสถานในวันที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2559 ทำให้คว้าแชมป์ระดับภูมิภาคเป็นสมัยที่ 5 เกียรติศักดิ์กลายเป็นผู้จัดการทีมคนที่สามที่สามารถป้องกันแชมป์เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพได้สำเร็จ ต่อจากปีเตอร์ วิธ และราดอยโก อัฟราโมวิช เขายังพาทีมคว้าแชมป์คิงส์คัพ ครั้งที่ 44 ในปี พ.ศ. 2559 ซึ่งเป็นแชมป์คิงส์คัพครั้งแรกในรอบ 9 ปีของทีมชาติไทย

เกียรติศักดิ์ยังคงคุมทีมชาติไทยในรอบคัดเลือกฟุตบอลโลก รอบสุดท้าย อย่างไรก็ตาม ทีมเก็บได้เพียง 1 คะแนนจาก 7 นัดของการแข่งขัน หลังจากแพ้ญี่ปุ่น 0-4 ที่ไซตามะ สเตเดียม 2002 ในวันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2560 สามวันต่อมา เกียรติศักดิ์ได้ประกาศลาออกจากตำแหน่งผู้จัดการทีมชาติไทย หลังจากคุมทีมมา 4 ปี โดยเขาให้เหตุผลว่าผู้บริหารสมาคมฟุตบอล "หลงผิด" ที่คิดว่าทีมชาติไทยจะทำผลงานได้ดีในรอบคัดเลือกสุดท้าย

4.1. รางวัลในฐานะนักฟุตบอล

ทีมชาติไทย

• เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ: ชนะเลิศ 1996, 2000, 2002
• เหรียญทองซีเกมส์: 1993, 1995, 1997, 1999
• คิงส์คัพ: 1994, 2000, 2006
• อินโดนีเซียนอินดิเพนเดนซ์คัพ: 1994
• อันดับสี่เอเชียนเกมส์: 1998, 2002

ระดับสโมสร

• ธนาคารกรุงไทย:
  • ถ้วย ก. ชนะเลิศ: 1989
  • ถ้วย ข. ชนะเลิศ: 1993
• ตำรวจ:
  • กีฬากองทัพไทย ชนะเลิศ: 1998
• ปะลิส:
  • มาเลเซียซูเปอร์ลีก รองชนะเลิศ: 1999
• ฮัดเดอส์ฟีลด์ทาวน์:
  • ดิวิชั่น 1 อังกฤษ รองชนะเลิศ: 2000
• สิงคโปร์อาร์มฟอร์ซ:
  • เอส.ลีก ชนะเลิศ: 2002
• ฮหว่างอัญซาลาย:
  • วี-ลีก ชนะเลิศ: 2003, 2004
  • เวียดนามซูเปอร์คัพ ชนะเลิศ: 2003, 2004

  รางวัลส่วนบุคคล

  • ผู้เล่นทรงคุณค่าเอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ: 2000
  • ผู้เล่นต่างชาติยอดเยี่ยมวี-ลีก: 2003, 2004
  • เอเอฟซี ออลสตาร์: 2000
  • รางวัลดาวซัลโว ฟุตบอลเขตการศึกษาแห่งประเทศไทย: 1987
  • รางวัลดาวซัลโว ซีเกมส์ครั้งที่ 20: 1999
  • ผู้เป็นแบบอย่างที่ดีต่อสังคมไทย "คนต้นแบบ" โดยสำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ: 2000
  • นักกีฬายอดเยี่ยม อีเอสพีเอ็น: 2000
  • นักฟุตบอลยอดเยี่ยม อีเอสพีเอ็น: 2000
  • รางวัลดาราเอเชีย: 2001
  • นักฟุตบอลยอดเยี่ยม คมชัดลึกอวอร์ด ครั้งที่ 1: 2001
  • นักฟุตบอลดีเด่น ซันโย: 2001
  • เข็มเกียรติยศ ผู้ทำคุณประโยชน์แก่ฟุตบอลเวียดนาม จากรัฐมนตรีกีฬาประเทศเวียดนาม: 2005

4.2. รางวัลในฐานะผู้ฝึกสอน

ทีมชาติไทย

• เอเอฟเอฟ แชมเปียนชิพ: ชนะเลิศ 2014, 2016
• คิงส์คัพ: ชนะเลิศ 2016

ทีมชาติไทย U-23

• เหรียญทองซีเกมส์: 2013
• อันดับสี่เอเชียนเกมส์: 2014

ระดับสโมสร

• ชลบุรี:
  • ถ้วย ก. ชนะเลิศ: 2009
• ฮหว่างอัญซาลาย:
  • เวียดนามคัพ รองชนะเลิศ: 2010
  • ถ้วยจักรพรรดิกวางจุง ชนะเลิศ: 2565

  รางวัลส่วนบุคคล

  • ผู้ฝึกสอนยอดเยี่ยมเอเอฟเอฟ: 2015, 2017
  • ผู้จัดการทีมยอดเยี่ยมประจำเดือนวี-ลีก: มกราคม 2021, มีนาคม 2021, เมษายน 2021, กรกฎาคม 2022
  • ผู้ฝึกสอนยอดเยี่ยม สยามกีฬาอวอร์ดส์ ครั้งที่ 8: 2014
  • ผู้ฝึกสอนนักกีฬาสมัครเล่นดีเด่น วันกีฬาแห่งชาติ: 2014, 2015
  • ผู้ฝึกสอนยอดเยี่ยม สยามโกลเดนอวอร์ดส์: 2014
  • ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาวิชาพลศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง: 2015
  • บุคคลแห่งปี สำนักข่าวเนชั่น: 2015
  • เอ็มไทยท็อปทอล์กอะเบาต์ 2015 สาขาบุคคลชายที่ถูกกล่าวถึงมากที่สุด: 2015
  • Fever Awards 2016 รางวัลนักกีฬาฟีเวอร์ปี 2016

7.1. สถิติการทำประตูในระดับนานาชาติ

ตารางต่อไปนี้แสดงรายการประตูที่เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง ทำได้ในการแข่งขันระดับนานาชาติให้กับทีมชาติไทย

7.2. สถิติอาชีพผู้ฝึกสอน

ตารางต่อไปนี้สรุปสถิติการคุมทีมของเกียรติศักดิ์ เสนาเมือง ในฐานะผู้ฝึกสอน (ข้อมูลถึงวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2567)