ฮวัง ซุน-แอ

1.1. Childhood and start of badminton

ฮวัง ซอน-แอเกิดเมื่อวันที่ 18 เมษายน ค.ศ. 1962 ที่แทจอน จังหวัดชุงชองใต้ (ปัจจุบันคือแทจอน เขตแทด็อก) ในวัยเด็ก เธอชื่นชอบการเล่น "จาชิกิ" (자치기^{ภาษาเกาหลี}) ซึ่งเป็นเกมไม้แบบดั้งเดิมอย่างมาก จนเคยทำกระจกโรงเรียนแตกหลายครั้ง เมื่อเธออยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ครูประจำชั้นจึงแนะนำให้เธอหันมาจับไม้แบดมินตันแทนไม้จาชิกิ นี่คือจุดเริ่มต้นที่เธอได้รู้จักกับแบดมินตัน ก่อนหน้านั้นเธอเคยเล่นเทเบิลเทนนิสอยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อทีมเทเบิลเทนนิสของโรงเรียนถูกยุบและถูกแทนที่ด้วยทีมแบดมินตันในช่วงปีสุดท้ายของชั้นประถม เธอก็ตัดสินใจเปลี่ยนมาเล่นแบดมินตันอย่างจริงจัง แรกเริ่มนั้น บิดาของเธอไม่เห็นด้วยกับการที่เธอจะมาเป็นนักกีฬา และเคยหักไม้แบดมินตันของเธอ แต่ฮวัง ซอน-แอไม่ย่อท้อ เธอฝึกซ้อมแบดมินตันตั้งแต่เช้ามืดอย่างขยันขันแข็ง ขณะที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมในแทจอน เธอยังได้รับโอกาสเรียนรู้จากผู้เชี่ยวชาญด้านแบดมินตันที่อายุมากกว่า ซึ่งมารวมตัวกันฝึกซ้อมในพื้นที่เดียวกัน ทั้งที่สำนักงานใหญ่บริษัทบุหรี่แห่งชาติและทีมทหาร ซึ่งภายหลังหลายคนก็กลายเป็นโค้ชระดับท็อปของเกาหลีใต้

q=Daejeon, South Korea|position=right

1.2. Educational background

ฮวัง ซอน-แอสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนหลายแห่งที่สนับสนุนเส้นทางแบดมินตันของเธอ โดยมีรายชื่อสถานศึกษาดังนี้:

• โรงเรียนประถมชินทันจิน (신탄진국민학교^{ภาษาเกาหลี})
• โรงเรียนมัธยมชินทันจุงอัง (신탄중앙중학교^{ภาษาเกาหลี})
• โรงเรียนมัธยมหญิงซองจี (성지여자고등학교^{ภาษาเกาหลี}) ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอย่างมากด้านแบดมินตันตั้งอยู่ในมาซัน จังหวัดคยองซังใต้ ห่างจากบ้านเกิดของเธอมากกว่า 200 km
• มหาวิทยาลัยกีฬาแห่งชาติเกาหลี (한국체육대학교^{ภาษาเกาหลี})

2.1. Early career and national team selection

จากความสามารถที่โดดเด่น ฮวัง ซอน-แอได้รับคัดเลือกเข้าสู่ทีมชาติแบดมินตันเกาหลีใต้ตั้งแต่ยังเรียนที่โรงเรียนมัธยมหญิงซองจี เธอถูกเรียกตัวเข้าร่วมการแข่งขันเอเชียนเกมส์ 1978 ที่กรุงเทพฯ ประเทศ[[ประเทศไทย อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถลงสนามแข่งขันได้เนื่องจากอาการแผลในกระเพาะอาหารกำเริบและต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1981 เธอได้รับเชิญให้เข้าร่วมการแข่งขันเจแปนโอเพนครั้งที่ 1 ซึ่งเป็นรายการที่เธอสามารถคว้าแชมป์หญิงเดี่ยวมาได้สำเร็จ โดยเอาชนะอัตสึโกะ โทกุดะ (徳田敦子^{ภาษาญี่ปุ่น}) จากประเทศญี่ปุ่นด้วยสกอร์ 2-1 เซ็ต ชัยชนะครั้งนี้ถือเป็นความสำเร็จครั้งแรกของประเทศเกาหลีใต้ในการแข่งขันระดับนานาชาติภายหลังการเข้าร่วมสหพันธ์แบดมินตันนานาชาติมา 24 ปี การคว้าแชมป์ในครั้งนั้นทำให้เธอได้รับเชิญให้เข้าร่วมการแข่งขันสวีดิชโอเพน และออลอิงแลนด์โอเพนในปีเดียวกัน นอกจากนี้ เธอยังคว้าแชมป์หญิงเดี่ยวในรายการไชนีสไทเปโอเพนในปี 1981 อีกด้วย

2.2. Rise to international prominence (1981-1982)

ปี ค.ศ. 1981 ถือเป็นปีที่ฮวัง ซอน-แอสร้างชื่อเสียงโด่งดังในระดับนานาชาติ เธอสามารถคว้าแชมป์ใหญ่ได้ถึงสี่รายการ รวมถึงแชมป์ออลอิงแลนด์โอเพน 1981 ซึ่งเป็นรายการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดรายการหนึ่ง ในรอบชิงชนะเลิศหญิงเดี่ยว เธอล้มแชมป์เก่าสองสมัยและมือวางอันดับหนึ่งอย่างลีเนอ เคอปเพน (Lene Køppen^{ภาษาเดนมาร์ก}) จากประเทศเดนมาร์กไปได้แบบขาดลอย โดยปล่อยให้คู่แข่งทำได้เพียง 3 แต้มเท่านั้น (11-1, 11-2) ชัยชนะครั้งนี้เป็นประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของวงการแบดมินตันเกาหลีใต้ในออลอิงแลนด์โอเพน

หลังจากการคว้าแชมป์ออลอิงแลนด์โอเพน ในวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 1981 ฮวัง ซอน-แอได้รับการจัดอันดับให้เป็นนักแบดมินตันหญิงเดี่ยวอันดับ 1 ของโลกโดยสหพันธ์แบดมินตันโลก (ในขณะนั้นคือสหพันธ์แบดมินตันนานาชาติ) ด้วยคะแนนรวม 1104 แต้ม และได้รับการยืนยันอย่างเป็นทางการในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1981 ด้วยผลงานอันยอดเยี่ยม เธอได้รับเชิญให้เข้าเยี่ยมทำเนียบสีน้ำเงิน ซึ่งเป็นที่พำนักของประธานาธิบดีเกาหลีใต้ และได้รับรางวัล "นักกีฬาดีเด่นแห่งปี" ร่วมกับพัก ชง-ฮัก (박종학^{ภาษาเกาหลี}) จากสมาคมกีฬาเกาหลี (대한체육회^{ภาษาเกาหลี}) นอกจากนี้ ภาพของเธอยังถูกขึ้นปกนิตยสารแบดมินตันชื่อดังทั้งในประเทศญี่ปุ่นและสหราชอาณาจักร ทำให้เธอกลายเป็น "ดาวระดับโลก"



ในปีเดียวกัน ฮวัง ซอน-แอได้เข้าร่วมการแข่งขันเวิลด์เกมส์ 1981 ที่เมืองซานตาคลารา ประเทศสหรัฐอเมริกา ในประเภทหญิงเดี่ยว เธอผ่านเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศ แต่พ่ายแพ้ให้กับจาง อ้ายหลิง (张爱玲^Chinese) จากสาธารณรัฐประชาชนจีน ทำให้ได้เหรียญเงินมาครอง ส่วนในประเภทหญิงคู่ เธอจับคู่กับคิม ยอน-จา (김연자^{ภาษาเกาหลี}) และคว้าเหรียญทองแดงมาได้ โดยพ่ายแพ้ให้กับคู่แชมป์ออลอิงแลนด์โอเพนจากประเทศอังกฤษ คือนอรา เพอร์รี (Nora Perry^{ภาษาอังกฤษ}) และเจน เว็บสเตอร์ (Jane Webster^{ภาษาอังกฤษ})

ในช่วงต้นฤดูกาล 1981-1982 ฮวัง ซอน-แอประสบปัญหาฟอร์มตกอันเนื่องมาจากอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าเมื่อปลายฤดูกาลก่อนหน้า และอาการไข้หวัดก่อนการแข่งขันเจแปนโอเพนในเดือนมกราคม ค.ศ. 1982 ทำให้เธอตกรอบแรกๆ ในสี่รายการแข่งขันที่เข้าร่วม อย่างไรก็ตาม เธอก็กลับมาทำผลงานได้ดีอีกครั้งในการแข่งขันเอเชียนเกมส์ 1982 ที่นิวเดลี ประเทศอินเดีย โดยคว้าเหรียญทองหญิงคู่ได้สำเร็จเป็นครั้งแรกในการแข่งขันระดับนานาชาติ จับคู่กับคัง แฮง-ซุก (강행숙^{ภาษาเกาหลี}) โดยเอาชนะคู่หูจากเกาหลีใต้ด้วยกันเองคือ คิม ยอน-จา และยู ซัง-ฮี (유상희^{ภาษาเกาหลี}) ด้วยสกอร์ 2-1 เซ็ต (18-13, 7-15, 15-7) นอกจากนี้ เธอยังคว้าเหรียญทองแดงในประเภททีมหญิงอีกด้วย เพื่อเป็นการยกย่องผลงานในเอเชียนเกมส์ เธอได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์เกียรติคุณแห่งกีฬา ชั้นเหยอกอง (ชั้น 3) และรางวัลเชิดชูเกียรติจากประธานาธิบดีเกาหลีใต้

2.3. Struggles with injury and comeback (1983-1985)

หลังจากความสำเร็จในปี 1982 ฮวัง ซอน-แอต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบาก ในปี ค.ศ. 1983 เธอประสบปัญหาอาการบาดเจ็บเรื้อรัง โดยเฉพาะอาการปวดหลัง ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อการฝึกซ้อมและฟอร์มการเล่นของเธอ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงถูกถอดออกจากทีมชาติเกาหลีใต้ และได้เข้าร่วมการแข่งขันเฉพาะในระดับวิทยาลัยของเกาหลีใต้เท่านั้น เธอใช้เวลาถึงสองปีในการต่อสู้กับอาการบาดเจ็บและพยายามฟื้นฟูร่างกาย

ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1985 ฮวัง ซอน-แอได้รับโอกาสกลับมาติดทีมชาติอีกครั้ง หลังจากห่างหายไป 3 ปี โดยส่วนใหญ่เธอถูกเรียกตัวให้กลับมาในฐานะผู้เล่นประเภทคู่ เธอแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้และพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1985 เธอคว้าเหรียญทองแดงในประเภทหญิงคู่จากการแข่งขันแบดมินตันชิงแชมป์โลก 1985 ที่คาลการี ประเทศแคนาดา โดยจับคู่กับคัง แฮง-ซุก คู่ของเธอพ่ายแพ้ในรอบรองชนะเลิศให้กับอู๋ ตี่ซี่ (吴迪西^Chinese) และหลิน อิง (林瑛^Chinese) สองนักแบดมินตันจากสาธารณรัฐประชาชนจีน นอกจากนี้ ในปีเดียวกัน เธอยังคว้าแชมป์หญิงคู่ในรายการอินเดียโอเพน โดยเอาชนะคู่จากประเทศอังกฤษด้วยสกอร์ 2-0 เซ็ต

2.4. Retirement

เส้นทางอาชีพของฮวัง ซอน-แอต้องเผชิญกับการบาดเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1986 เธอได้รับบาดเจ็บอีกครั้งที่สแกนดิเนเวียนโอเพน และในเดือนเมษายน ค.ศ. 1986 อาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าและเอวของเธอกำเริบขึ้นอีกครั้งในระหว่างการแข่งขันอูเบอร์คัพ ที่จาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย ด้วยอาการบาดเจ็บที่รุนแรงและต่อเนื่อง สมาคมแบดมินตันได้ตัดสินใจว่าเธอไม่สามารถดำเนินกิจกรรมในฐานะนักกีฬาอาชีพต่อไปได้ ส่งผลให้เธอไม่ได้ถูกคัดเลือกเข้าสู่ทีมชาติอีก หลังจากนั้น เธอตัดสินใจอำลาวงการแบดมินตันอย่างเป็นทางการในปี ค.ศ. 1987

3.1. Women's singles

3.2. Women's doubles