ยูริ นิคิฟอรอฟ

2.1. อาชีพสโมสร

นิคาฟอร์อฟเริ่มต้นอาชีพนักฟุตบอลอาชีพกับสโมสรประจำบ้านเกิดของเขาคือ เชอร์โนโมเรตส์ ออแดซา ในปี พ.ศ. 2530 หลังจากนั้นหนึ่งปี เขาย้ายไปร่วมทีมดินาโม เคียฟ แต่ก็ลงเล่นในลีกได้เพียงแค่ในทีมสำรองเท่านั้น หลังจากหนึ่งปีที่เคียฟ เขากลับมายังเชอร์โนโมเรตส์ ออแดซา และลงเล่นในยูเครนเนียนพรีเมียร์ลีกครั้งแรกในปี พ.ศ. 2535 โดยเขามีส่วนร่วมในการพาสโมสรคว้าแชมป์ยูเครนคัพได้ในปีเดียวกันนั้น

ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2536 นิคาฟอร์อฟย้ายไปรัสเซียเพื่อร่วมทีมสปาร์ตัก มอสโก ที่นี่เขาเป็นกำลังสำคัญในแนวรับและช่วยให้สโมสรคว้าแชมป์รัสเซียนพรีเมียร์ลีกได้ถึง 3 สมัยจาก 4 ฤดูกาล (พ.ศ. 2536, พ.ศ. 2537, พ.ศ. 2539) รวมถึงรัสเซียนคัพอีก 1 สมัยในปี พ.ศ. 2537 ตลอดช่วงเวลาที่อยู่กับสปาร์ตัก มอสโก เขายังสามารถทำประตูได้อย่างสม่ำเสมอด้วย

ประสบการณ์การเล่นในต่างประเทศครั้งแรกของเขาเริ่มต้นขึ้นกับสโมสรสปอร์ติง กิฆอนในสเปน ซึ่งเขาย้ายมาร่วมทีมพร้อมกับดมิตรี เชรีเชฟ อดีตเพื่อนร่วมทีมจากสหภาพโซเวียต และยังได้เล่นร่วมกับอีกอร์ เลดีอียาฮอฟ ในช่วงปี พ.ศ. 2539 ถึง พ.ศ. 2541 หลังจากการตกชั้นจากลาลิกาของกิฆอนในปี พ.ศ. 2541 นิคาฟอร์อฟได้ย้ายไปเล่นในเนเธอร์แลนด์เป็นเวลาห้าปี

เขาเริ่มต้นช่วงเวลาในเนเธอร์แลนด์กับพีเอสวี ไอนด์โฮเฟิน (พ.ศ. 2541-2545) ซึ่งเขาช่วยให้สโมสรคว้าแชมป์เอเรอดีวีซีได้สองสมัยติดต่อกันในฤดูกาล 1999-2000 และ 2000-01 รวมถึงโยฮัน ครัฟฟ์ ชีลด์ถึง 3 สมัย (พ.ศ. 2541, พ.ศ. 2543, พ.ศ. 2544) ในฤดูกาล 2002-03 นิคาฟอร์อฟในวัย 32 ปี ได้เซ็นสัญญากับสโมสรอาร์เคซี วาลไวก์ ซึ่งเป็นทีมในเอเรอดีวีซีเช่นกัน และช่วยให้สโมสรจบอันดับที่เก้าได้อย่างสบาย ๆ

เขาปิดฉากอาชีพนักฟุตบอลในญี่ปุ่นกับอุราวะ เรดไดมอนส์ โดยย้ายมาร่วมทีมในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2546 และลงเล่นนัดแรกในเจลีกเมื่อวันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2546 ในเกมพบกับจูบิโล อิวาตะ ที่สนามกีฬาไซตามะ 2002 แม้จะอยู่เพียงหนึ่งฤดูกาล เขาก็มีส่วนสำคัญช่วยให้ทีมคว้าแชมป์เจลีกคัพในปี พ.ศ. 2546 ซึ่งเป็นแชมป์รายการสำคัญครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของสโมสรอุราวะ เรดไดมอนส์ อย่างไรก็ตาม ในปี พ.ศ. 2547 เขาประสบปัญหาอาการบาดเจ็บที่หัวเข่าซ้าย ทำให้ไม่สามารถลงสนามได้ และสิ้นสุดสัญญากับสโมสรในวันที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2547 ก่อนจะประกาศแขวนสตั๊ดอย่างเป็นทางการในเดือนมกราคม พ.ศ. 2548

2.2. อาชีพทีมชาติ

เส้นทางอาชีพทีมชาติของนิคาฟอร์อฟสะท้อนถึงช่วงเวลาที่ซับซ้อนทางการเมืองในยุโรปตะวันออกหลังการล่มสลายของสหภาพโซเวียต ซึ่งส่งผลให้นักกีฬาหลายคนต้องตัดสินใจเลือกสัญชาติใหม่

ในปี พ.ศ. 2535 นิคาฟอร์อฟลงเล่นให้กับเครือรัฐเอกราช (CIS) จำนวน 4 นัด ซึ่งเป็นทีมชาติที่ก่อตั้งขึ้นหลังจากการล่มสลายของสหภาพโซเวียตเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรปในปีนั้น เขาลงเล่นนัดแรกเมื่อวันที่ 25 มกราคมในเกมกระชับมิตรที่ชนะสหรัฐอเมริกา 1-0 ที่ไมแอมี อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ถูกเรียกตัวติดทีมชุดสุดท้ายสำหรับการแข่งขันรอบสุดท้าย

หลังจากนั้นไม่นานในปีเดียวกัน (พ.ศ. 2535) เขายังได้เป็นตัวแทนของยูเครนโดยลงเล่นไป 3 นัด

ในเวลาต่อมา นิคาฟอร์อฟตัดสินใจเปลี่ยนมาเล่นให้กับรัสเซีย โดยลงเล่นไปทั้งหมด 55 นัด ทำได้ 6 ประตู ในช่วงปี พ.ศ. 2536 ถึง พ.ศ. 2545 การตัดสินใจนี้ถูกมองว่าเป็นการเลือกเส้นทางที่เปิดโอกาสให้เขาได้เข้าร่วมการแข่งขันระดับโลกอย่างฟุตบอลโลก ซึ่งเป็นเป้าหมายสำคัญของนักฟุตบอลอาชีพ

เขามีส่วนร่วมในฟุตบอลโลก 1994 และฟุตบอลโลก 2002 รวมถึงฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป 1996 (ลงเล่นรวม 8 นัด) แม้ว่าทีมชาติรัสเซียจะตกรอบแบ่งกลุ่มในการแข่งขันเหล่านี้ทั้งหมด แต่ผลงานส่วนตัวของเขาในฐานะกองหลังยังคงโดดเด่น

หลังจากการแขวนสตั๊ด เขายังคงมีส่วนร่วมในวงการฟุตบอล โดยในปี พ.ศ. 2552 และ พ.ศ. 2553 นิคาฟอร์อฟเป็นส่วนหนึ่งของทีมรัสเซียที่คว้าแชมป์เลเจนด์สคัพ

5.1. สถิติสโมสร

5.2. สถิติทีมชาติ

:ประตูและผลการแข่งขันระบุผลประตูของรัสเซียก่อน คอลัมน์คะแนนระบุคะแนนหลังจากแต่ละประตูที่นิคาฟอร์อฟทำได้