ลี ซึงฮุน

2.1. การเปิดตัวและช่วงเริ่มต้น

อี ซึง-ฮุน เปิดตัวในฐานะนักมวยสากลอาชีพเมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2520 โดยชนะคะแนนในการชก 4 ยก แม้จะเริ่มต้นอาชีพได้ไม่นาน เขาก็ต้องเผชิญกับความพ่ายแพ้สองครั้งแรกในอาชีพต่อเนตรน้อย ศ.วรสิงห์ อดีตแชมป์โลกสภามวยโลก (WBC) รุ่นไลต์ฟลายเวท และคิม ฮวาน-จิน ผู้ที่จะเป็นแชมป์โลกสมาคมมวยโลก (WBA) รุ่นไลต์ฟลายเวทในอนาคต ซึ่งการพ่ายแพ้ต่อคิม ฮวาน-จิน ในการชก 6 ยกด้วยคะแนนถือเป็นการพ่ายแพ้ครั้งแรกในอาชีพของเขา อย่างไรก็ตาม อี ซึง-ฮุน สามารถกลับมาคว้าแชมป์ฟลายเวทของเกาหลีใต้ได้ในปี พ.ศ. 2521 โดยเอาชนะคิม ยง-ฮวาน ในการชก 10 ยกด้วยคะแนน และในปี พ.ศ. 2522 เขายังสามารถเอาชนะคะแนนพรูเดนซิโอ คาร์โดนา ผู้ซึ่งต่อมาจะเป็นแชมป์โลก WBC รุ่นฟลายเวทได้อีกด้วย

2.2. การท้าชิงตำแหน่งแชมป์โลก

หลังจากประสบความสำเร็จในระดับประเทศ อี ซึง-ฮุน ได้ขยับรุ่นน้ำหนักขึ้นมายังรุ่นซูเปอร์ฟลายเวท และได้มีโอกาสขึ้นชิงแชมป์โลกครั้งแรกเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2523 เพื่อชิงตำแหน่งแชมป์โลก WBC รุ่นซูเปอร์ฟลายเวทที่ว่างลงกับราฟาเอล โอโรโน ที่การากัส ประเทศเวเนซุเอลา แต่เขาพ่ายแพ้ไปด้วยคะแนนแบบแยก ซึ่งผลการตัดสินครั้งนั้นถือว่าค้านสายตาผู้ชมอย่างมาก

ในปี พ.ศ. 2524 อี ซึง-ฮุน ได้ย้ายขึ้นมาชกในรุ่นแบนตัมเวท หลังจากที่เอาชนะคิม ซุง-จุน อดีตแชมป์โลก WBC รุ่นไลต์ฟลายเวทได้สำเร็จ และได้ขึ้นชิงแชมป์โลก WBC รุ่นแบนตัมเวทกับลูเป ปินตอร์ เมื่อวันที่ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2525 ที่ลอสแอนเจลิส สหรัฐอเมริกา แม้ว่าเขาจะแสดงฟอร์มได้อย่างน่าประทับใจและสามารถชกปินตอร์ลงไปนับได้ในยกที่ 5 แต่สุดท้ายก็เป็นฝ่ายแพ้ไปโดยการหยุดชกในยกที่ 11

หลังจากการพ่ายแพ้ต่อปินตอร์ อี ซึง-ฮุน ได้ขยับรุ่นน้ำหนักขึ้นมาอีกครั้งเป็นรุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท ในรุ่นนี้ เขาเอาชนะริคาร์โด คาร์โดนา อดีตแชมป์โลก WBA รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทได้ด้วยการชนะน็อกในยกที่ 6 และได้มีโอกาสขึ้นชิงแชมป์โลก WBA รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทกับบิกตอร์ กาเยฮาส เมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2528 ที่ซานฮวน ปวยร์โตรีโก ในการชกครั้งนี้ อี ซึง-ฮุน ถูกชกลงไปนับในยกที่ 2 และพ่ายแพ้ไปด้วยคะแนนอย่างเป็นเอกฉันท์หลังจากชกครบ 15 ยก

2.3. การครองแชมป์ IBF รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท

โอกาสในการชิงแชมป์โลกครั้งสำคัญมาถึงอีกครั้งในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2529 เมื่อคิม จี-วอน แชมป์โลก IBF รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทประกาศสละตำแหน่ง ทำให้ตำแหน่งแชมป์ว่างลง อี ซึง-ฮุน ได้ขึ้นชิงแชมป์โลก IBF รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทที่ว่างลงกับประยูรศักดิ์ เมืองสุรินทร์ แชมป์สหพันธ์มวยภาคตะวันออกและแปซิฟิก (OPBF) รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท เมื่อวันที่ 18 มกราคม พ.ศ. 2530 และเขาก็สามารถคว้าตำแหน่งแชมป์โลกได้สำเร็จด้วยการชนะน็อกในยกที่ 9 ที่เกาหลีใต้

หลังจากคว้าแชมป์โลก อี ซึง-ฮุน ได้ป้องกันตำแหน่งไว้ได้ถึง 3 ครั้ง:

• การป้องกันตำแหน่งครั้งที่ 1: วันที่ 5 เมษายน พ.ศ. 2530 ชนะน็อกฆอร์เฆ อูร์บินา ดิอัซ ในยกที่ 10 ที่เกาหลีใต้
• การป้องกันตำแหน่งครั้งที่ 2: วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2530 ชนะน็อกลีออน คอลลิน ในยกที่ 5 ที่เกาหลีใต้
• การป้องกันตำแหน่งครั้งที่ 3: วันที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2530 ชนะคะแนนโฮเซ ซานาบริอา ซึ่งต่อมาจะเป็นแชมป์โลก IBF รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวท ในการชก 15 ยก ที่โพฮัง เกาหลีใต้

อย่างไรก็ตาม อี ซึง-ฮุน ถูกบังคับให้สละตำแหน่งแชมป์โลกในปี พ.ศ. 2531 เนื่องจากเกาหลีใต้ได้ยุติการให้การสนับสนุนการจัดชกมวยชิงแชมป์ IBF ถือเป็นปัจจัยภายนอกที่ส่งผลกระทบอย่างมากต่ออาชีพของเขาในขณะนั้น

2.4. ช่วงปลายอาชีพและการแขวนนวม

หลังจากสละตำแหน่งแชมป์โลก IBF อี ซึง-ฮุน ยังคงเดินหน้าชกมวยต่อไป โดยในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2531 เขาเอาชนะฮูเลียน โซลิส อดีตแชมป์โลก WBA รุ่นแบนตัมเวทได้ หลังจากนั้น เขาก็ได้รับโอกาสสุดท้ายในการชิงแชมป์โลก โดยขึ้นชิงแชมป์โลก WBC รุ่นซูเปอร์แบนตัมเวทกับดาเนียล ซาราโกซา อดีตแชมป์โลกสองรุ่นและนักมวยที่จะได้เข้าสู่หอเกียรติยศนักมวยในอนาคต การชกมีขึ้นเมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม พ.ศ. 2531 ที่ยอซู เกาหลีใต้ การแข่งขันเป็นไปอย่างสูสีและดุเดือด โดยผลการตัดสิน 12 ยกจบลงด้วยผลเสมอแบบไม่เป็นเอกฉันท์ (114-114, 114-112 (ให้อี ซึง-ฮุนชนะ), และ 115-113 (ให้ซาราโกซาชนะ)) ทำให้เขาพลาดโอกาสในการคว้าแชมป์โลกของ WBC

ในช่วงปลายอาชีพ อี ซึง-ฮุน ยังคงขึ้นชกอีกสองครั้ง ในปี พ.ศ. 2532 เขาเอาชนะน็อกนอรี จ็อกกี้ยิม ได้ในยกที่ 6 และการชกครั้งสุดท้ายในอาชีพของเขาคือเมื่อวันที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2532 ซึ่งเขาเอาชนะน็อกเอ็ดวิน มอนตาเญส ในยกที่ 10 หลังจากการชกครั้งนั้น อี ซึง-ฮุน ก็ได้ตัดสินใจแขวนนวมยุติอาชีพนักมวยสากลอาชีพอย่างเป็นทางการ