ทอม บีชัม

2.1. การเกิดและชีวิตช่วงต้น

ทอม ลามาร์ บีแชมป์ ที่สาม เกิดเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ. 1939 และเสียชีวิตเมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2025 ด้วยวัย 85 ปี

2.2. การศึกษา

บีแชมป์สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี (BA) จากมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นเมโทดิสต์ในปี ค.ศ. 1963 จากนั้นได้รับปริญญาตรีด้านเทววิทยา (BD) จากโรงเรียนเทววิทยาเยล และสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอก (PhD) สาขาปรัชญาจากมหาวิทยาลัยจอนส์ฮอปกินส์ในปี ค.ศ. 1970 นอกจากนี้ เขายังเป็นนักวิจัยของศูนย์เฮสติงส์ (Hastings Center) ซึ่งเป็นสถาบันวิจัยด้านชีวจริยธรรมที่มีชื่อเสียง

3.1. อาชีพทางวิชาการและสังกัด

บีแชมป์ดำรงตำแหน่งศาสตราจารย์กิตติคุณด้านปรัชญาที่มหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์ และเป็นนักวิจัยอาวุโสที่สถาบันเคนเนดีเพื่อจริยธรรม ซึ่งเป็นศูนย์กลางสำคัญในการศึกษาชีวจริยธรรม

3.2. ชีวจริยธรรมและหลักการนิยม

บีแชมป์มีบทบาทสำคัญในคณะกรรมการแห่งชาติเพื่อการคุ้มครองผู้ถูกทดลองในงานวิจัยชีวการแพทย์และพฤติกรรม ซึ่งเขาได้ร่วมเขียนรายงานเบลมอนต์ในปี ค.ศ. 1978 รายงานนี้เป็นเอกสารพื้นฐานที่กำหนดหลักการทางจริยธรรมสำหรับการวิจัยที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์ หลังจากนั้น เขาร่วมกับเจมส์ ชิลเดรส เขียนหนังสือ Principles of Biomedical Ethics (หลักการชีวจริยธรรม) ในปี ค.ศ. 1979 ซึ่งถือเป็นตำราเรียนชีวจริยธรรมที่สำคัญเล่มแรกของสหรัฐอเมริกา หนังสือเล่มนี้ได้นำเสนอหลักการสี่ประการของชีวจริยธรรม ได้แก่

• ความเป็นอิสระ (Autonomy): การเคารพสิทธิของบุคคลในการตัดสินใจด้วยตนเอง
• การทำประโยชน์ (Beneficence): การกระทำที่มุ่งประโยชน์สูงสุดแก่ผู้อื่น
• การไม่ก่ออันตราย (Non-maleficence): การหลีกเลี่ยงการก่อให้เกิดอันตราย
• ความยุติธรรม (Justice): การปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมและเป็นธรรม

หลักการเหล่านี้มีรากฐานมาจากแนวคิดเสรีนิยมและปัจเจกนิยม และมีส่วนสำคัญในการวางรากฐานให้กับหลักการนิยม (Principlism) ซึ่งเป็นระเบียบวิธีทางจริยธรรมที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในวงการชีวจริยธรรมและการแพทย์

3.3. การศึกษาเดวิด ฮูม

บีแชมป์เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านปรัชญาของเดวิด ฮูม เขาเป็นผู้ร่วมแก้ไขผลงานฉบับสมบูรณ์ของฮูมในชื่อ The Critical Edition of the Works of David Hume (ฉบับวิพากษ์ผลงานของเดวิด ฮูม) ซึ่งตีพิมพ์โดยสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดในปี ค.ศ. 1999 นอกจากนี้ เขายังเป็นผู้ร่วมเขียนหนังสือ Hume and the Problem of Causation (ฮูมและปัญหาเรื่องเหตุและผล) ในปี ค.ศ. 1981 ร่วมกับอเล็กซานเดอร์ โรเซนเบิร์ก ในหนังสือเล่มนี้ พวกเขาได้ปกป้องทฤษฎีความสม่ำเสมอของฮูมเกี่ยวกับเหตุภาพ (causation) และนำเสนอการตีความที่ไม่ใช่คตินิยมสงสัย (non-skeptical interpretation) ของข้อโต้แย้งของฮูมที่คัดค้านการอุปนัย

3.4. จริยธรรมและสิทธิสัตว์

บีแชมป์เขียนงานอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับสิทธิสัตว์ และได้ปกป้องทฤษฎีสิทธิสัตว์ที่จะเปลี่ยนแปลงวิธีการใช้สัตว์ที่ไม่ใช่มนุษย์ในปัจจุบันอย่างมีนัยสำคัญ แม้ว่าจะไม่ยุติการใช้สัตว์โดยสิ้นเชิงก็ตาม เขาเป็นผู้ร่วมแก้ไขหนังสือ The Oxford Handbook of Animal Ethics (คู่มือจริยธรรมสัตว์แห่งออกซฟอร์ด) ในปี ค.ศ. 2011 และเป็นผู้เขียนหรือผู้ร่วมเขียนหนังสือ The Human Use of Animals: Case Studies in Ethical Choice (การใช้สัตว์ของมนุษย์: กรณีศึกษาในการเลือกทางจริยธรรม) ในปี ค.ศ. 1998 ร่วมกับเอฟ. บาร์บารา ออร์แลนส์ และคณะ

3.5. การเกษียณอายุและการรำลึก

บีแชมป์เกษียณอายุในปี ค.ศ. 2016 มีพิธีเฉลิมฉลองอาชีพของเขา ซึ่งมีการกล่าวคำยกย่องจากเพื่อนร่วมงานและบุคคลสำคัญหลายท่าน เช่น แม็กกี้ ลิตเติล, บิล แบลตต์เนอร์, เจฟฟรีย์ คาห์น, เจมส์ ชิลเดรส, อเล็กซานเดอร์ โรเซนเบิร์ก, แพทริเซีย เอ. คิง, เดวิด เดกราเซีย, เวย์น เดวิส, จอห์น เจ. เดจิโออา และบุตรของเขา อาร์เธอร์ แคปแลน ศาสตราจารย์ด้านชีวจริยธรรมจากคณะแพทยศาสตร์กรอสแมน มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก ได้ยกย่องบีแชมป์ว่าเป็น "บุคคลสำคัญในการวางรากฐานของสาขาชีวจริยธรรมทั้งหมด"

7.1. การประเมินผลงานชิ้นเอก

ผลงานที่สำคัญที่สุดของบีแชมป์คือการร่วมเขียนหนังสือ Principles of Biomedical Ethics ซึ่งได้วางรากฐานทางทฤษฎีให้กับสาขาชีวจริยธรรมสมัยใหม่ หลักการสี่ประการที่นำเสนอในหนังสือเล่มนี้ได้กลายเป็นกรอบแนวคิดมาตรฐานที่ใช้ในการพิจารณาปัญหาทางจริยธรรมในการแพทย์และการวิจัยทั่วโลก การร่วมเขียนรายงานเบลมอนต์ก็เป็นอีกหนึ่งคุณูปการที่สำคัญอย่างยิ่ง ซึ่งได้กำหนดหลักการคุ้มครองสิทธิมนุษยชนในการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ อาร์เธอร์ แคปแลน ศาสตราจารย์ด้านชีวจริยธรรม ได้ยกย่องบีแชมป์ว่าเป็น "บุคคลสำคัญในการวางรากฐานของสาขาชีวจริยธรรมทั้งหมด" ซึ่งเป็นการเน้นย้ำถึงบทบาทนำของเขาในการก่อตั้งและพัฒนาสาขาวิชานี้

7.2. อิทธิพลต่อคนรุ่นหลัง

ผลงานของทอม บีแชมป์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลักการสี่ประการของชีวจริยธรรม ได้กลายเป็นรากฐานสำคัญสำหรับการศึกษาและการปฏิบัติงานในสาขาชีวจริยธรรมและการแพทย์ หลักการเหล่านี้ถูกนำไปใช้ในการสอน การวิจัย และการตัดสินใจทางคลินิกอย่างแพร่หลาย ส่งผลให้นักศึกษา นักวิจัย และบุคลากรทางการแพทย์รุ่นหลังมีความเข้าใจและมีเครื่องมือในการแก้ไขปัญหาทางจริยธรรมที่ซับซ้อนได้ดียิ่งขึ้น นอกจากนี้ การทำงานของเขาในด้านจริยธรรมสัตว์ก็มีส่วนช่วยในการกระตุ้นให้เกิดการพิจารณาถึงสิทธิและสวัสดิภาพของสัตว์อย่างจริงจังมากขึ้นในสังคมและวงการวิชาการ